| |
 |
29 april om 11:21 |
| |
Zittend swingen met De Dijk!
Het is het jaar 1982. In de Sneker poptempel Het Bolwerk staat een Amsterdamse groep die Nederlandstalig repertoire heeft. De Dijk is de naam. Blijkbaar niet helemaal de smaak van het punkpubliek dat aanwezig is in Het Bolwerk. Er vliegt een ei richting de frontman van de nog maar een jaar bestaande band.
Vrijdag 28 april 2017. De Dijk staat opnieuw aan de Westersingel in Sneek. Nu niet in Het Bolwerk, maar aan de overkant, in een bomvol en uitverkocht Theater. Het publiek is laaiende enthousiast, helemaal na de pauze. Dan tovert de zanger van de band een ei tevoorschijn, vertelt bovenstaande anekdote en begint met het eitje te jongleren. “Het is de eerste en de laatste keer dat ik met een ei bekogeld werd. Waar? In Sneekkkkk!!!” Een hilarische spanning wordt opgebouwd, een unieke act van Huub van der Lubbe. Dit is niet van tevoren ingestudeerd, dit onstaat op zo’n avond dat alles klopt. Een heerlijke wraak.
De zanger van De Dijk durft(?) het niet aan om het ei richting Sneker publiek te gooien, dat op haar beurt met een ovationeel applaus komt na afloop van een fantastisch concert.
Na 35 jaar is de vrede voorgoed getekend tussen De Dijk en Sneek. De chemie tussen band en qua leeftijd zeer gevarieerd publiek was gisteravond 100 punten. ‘Zittend swingen’, noemt Van der Lubbe het.
Dat zitten is absoluut geen straf, wat heet. Een klassiek De Dijknummer als ‘Ik kan het niet alleen’, klinkt niet alleen anders op het podium van een theater dan in een feesttent, het is ook anders! Alleen al de enorme theatrale performance ( Joe Cocker, maar dan op z’n Amsterdams ?!) van Van der Lubbe is bijna tastbaar en intiem op een theaterpodium. Prachtig hoe hij ‘Wat een vrouw’ zingt, om niet te zeggen ‘acteert’.
Wat een vitaliteit hebben dergelijke nummers in een nieuw jasje. De eerlijkheid gebied te zeggen dat ik de verstaanbaarheid na de pauze beter vond als ervoor.
Over de teksten van De Dijk is zo voor en na in de afgelopen 35 jaar al heel wat af geschreven, die waren toen heel actueel en zijn het nog steeds. Als overbekend voorbeeld de regels uit ‘Liefje Liefje’:
‘Het regent buiten en de kranten huilen/Driekwart van de wereld kreunt van de pijn…’, pure poëzie die er toe doet! Prachtige teksten ook over de melkboer en de blues, de herkenning is duidelijk. Hier wordt niet verstoppertje gespeeld, want dat is onmogelijk in je eigen taal. Chansons in het Nederlands.
En de band? Een enorm muzikaal gedreven zevental dat er gisteravond zichtbaar en hoorbaar plezier in had. Mooi ook de opstelling, niet alledaags en daardoor opvallend, zo naast elkaar, een eenheid vormend met Van der Lubbe.
Het moge duidelijk zijn, het was gisteravond snullen geblazen deze Groef Theatertour op het rode pluche van Theater Sneek.
Foto’s: Jan Douwe Gorter
|
| |
