 |
|
|
|
 |
|
|
|
| |
 |
28 november om 16:17 |
| |
Un groat Jouster is nyt mear onder oans: Ynte Kuindersma overleden
Gistermòrren is un ikoan fan Joure overleden: Ynte Kuindersma. In augustus 2023 mocht ik Ynte interviewe foar de Friesland Post. Dat interview staat hieronder as earbetoan fan disse mear as markante man. Ynte was in myn ogen un kearel út één stuk, un man dy’t heel feul foar Joure betekend het, òrganisatoarys sterk. Un ferbiner bij útstek. Ok un échte frynd, un naaste fan mij weet der alles fan.
Un paar weken leden kwam ik Ynte nòch teugen, noait docht dat dy freesleke (kanker) sykte hem al su rap te pakken had. Rust sacht Ynte!
It ferhaal fan Ynte Kuindersma uit Joure
Elk dorp en elke stad had vroeger zijn verhalenverteller. In Fryslân zijn ze er nog altijd. Storytellers kennen hun omgeving vaak heel goed, de natuur en de aard van de mensen. Sommigen ingrediënten berusten op werkelijkheid, andere worden overtrokken, maar boeiend zijn ze altijd. Deze keer gingen we op bezoek bij Ynte Kuindersma (75) in Joure, waar hij z’n ‘hele leven’ al woont. Kleine correctie Ynte kwam in 1948 in Westermar ter wereld.
Westermar
‘Net op’e Jouwer berne?’ “Nee, dat sil ik dan fuortendaliks even útlizze hoe’t dat sit”, fertelt Ynte dy’t wilens de kofje mei in plakje keek foar ús delset. “Yn myn paspoart stiet echt Westermar en gjin Joure. Ik bin de iennige soan fan Tjeerd Kuindersma en Anne Gorter. Heit is berne op Stobbegat, dat no fan Vegelinsoord hyt. Mem is wol in echte Jouster. De Kuindersma’s komme eins de kant fan Boazum út. Mem is berne yn’e Pottebakkerstege mar se ferhúzen al gau nei de Jordaan fan’e Jouwer en dat is in offisjele namme. Heit yn tsjinst bij it Wetterskip, hij wie ferantwurdelik foar it ûnderhâld fan’e Haskfeanpolder. Mar goe, no myn berteplak. Ik bin berne op Luchtenfeld, de Vegelingsdyk út, dêr’t healwei in wyt húske stiet. Dat foel krekt ûnder Westermar, doe wie Westermar noch grutter as de Jouwer. Ik bin yn augustus 1948 berne, yn 1950 is Westermar bij de Jouwer kaam, mar yn myn paspoart stiet ‘geboren in Westermeer’, leit Ynte út.
Dat Ynte iennichst bern is, wol net sizze dat hij iensume jongesjierren hân hat. Hij giet nei de iepenbiere skoalle op’e Jouwer. Op 200 meter fan it hûs fan’e Kuindersma stiet de pleats fan Hendrik en Sytske de Jong, dêr’t in jier foar Ynte syn berte in jonkje berne is: Willem.
“Willem en ik bin maten wurden. Willem is no 76 jier en ik in jier jonger en we binne noch altyd maten fan mekoar. Willem wie myn hâldfêst, we sieten op deselde skoalle en foar de kattegisaasje gingen we tegeare nei de Doopsgesinde Tsjerke. We binne dit jier dus 75 jier maten. Willem treau myn bernewein al. Elk jier gean wij noch mei ús froulju op fakânsje.”
At Ynte 9 jier is wurdt syn heit masinist op it gemaal fan Haskerhoarne. De lêste legere skoalle jierren giet Ynte dan ek yn dat doarp nei skoalle. Nei syn trouwen mei Hinke Dijkstra út’e Hommerts ( ‘ik wie noch mar 21 jier’) komt it pear op’e Jouwer te wenjen.
Ambachtsskoalle
Nei de legere skoalle giet Ynte nei de Ambachtsskoalle yn It Hearrenfean, dêr’t hij foar ‘de metaal’ kiest. Nei de Ambachtsskoalle wurket Ynte bij Smit’s Wagen- en Carrosseriefabriek ( ‘Jan Wiel’) om nei trije en in heal jier bij syn omke Johannes Anne Cornel, dy’t in timmerbedriuw hie, oan’e slach te gean. Hij sil dêr syn hiele libben bliuwe en ‘komt der elke dei noch oer de flier’. Ynte en syn frou wenje no noch altyd yn it hús fan âlde Cornel.
Militêre tsjinst
“Of ik ek yn militêre tsjinst west bin”, herhellet Ynte de fraach, om meiien mei in moaie anekdoate te ferfolgen. “Ja, ien dei. Se koene mij net brûke, ik iet tefolle en ik woe klaai jirpels ha. We moasten nei Deventer ta foar de keuring. It wie de tiisdeis nei de Jouster Merke, dy’t fan woansdeitejûn oant en mei moandeitejûn duorret. Op dy tiisdeitemoarn, moasten wij al om seis oere de moarns bij de graazje fan Bertus IJdel melde. Dêr wurden we troch de bus oppikt. Der ha guon in hiele nacht yn it portyk lein, sa út’e kroech. Doe’t we yn Deventer oankamen krigen we sa’n bierpultsje wêr’st yn pisje moast. Al dy Jousters hiene in blaas fan hjir oant ginter. Doe’t we dy folle bierpullen oan dy kearel achter it lûkje oerjoegen skold hij ús de bealech fol: ‘Van wat voor dorp komen jullie’, raasde hij. Middeis om fjouwer oere mochten we noch in kear de urine ynleverje, doe wie de measte alkohol der wol út.”
Solex
Ynte is de ongekroande kening fan’e Solex. Hoe sit dat no krekt, wêr begûn de leafde foar de Solex?
“Doe’t ik wat âlder wurde gong ús mem bij D.E. yn it tabaksfabryk oan it wurk, dat wie yn dy jierren dochs wol wat bysûnder. Der wurken op in gegeven stuit wol 600 froulju. Mem krige fan heit in Solex fan ús heit, dy’t in Berini hie. Ien kear yn’t jier gongen we in dei der op út. Ik hie de fuotten yn it fytstaske fan mem har Solex. Ik kin mij noch goed herinnerje dat we nei Urk ta west binne, prachtich no?! Doe is de leafde foar de Solex begûn. Doe’t ús mem letter it plysjeburo yn’e Midstrjitte skjinmeitsje mocht, gong se der alyd hinne op har Solex . Se sette de Solex neist de moter fan dikke plisy Tol en de brommer fan wite Hindrik. Letter hearde mem dat ús heit de fersekeringsplaatsjes fan’e Solex altyd regele. No dat dy hij letterlik. Mei it pinsiel skildere hij de plaatsjes elk jier oer yn’e kleur dy’t dat jier jilde.”
Stik foar stik binne it moaie ferhalen oer Ynte syn oantinkens oan’e Solex, mar syn leafde foar it ferfiermiddel komtnoch folle mear nei foaren as oprjochter fan’e Solex-klup dy’t de Wrâldkampioenskippen Solex-riden organisearret.
“Ja, dat is al wer sa’n 35 jier lyn dat wij it earste WK Solex Racen organisearren. Us freoneploech ‘De Vlecke’ begûn op in gegeven momint mei de organisaazje fan’e ballonfeesten, dat naam sa’n flecht dat se it WK Solex Racen der net mear bij dwaan koene. Doe ha ik mei noch in pear freonen de Solexclub A.O.W. oprjochte: Altijd Onder Weg! We ha wol mear as 300 leden oer hiel Nederlân hân, no binne it der noch sa’n 100 man. It WK ha we net mear, mar we ha noch wol gesellige ritsjes en besykje de Solexen ridende te hâlden.”
Oan’e ein fan ús ynterview lit Ynte ús syn ynponearjende samling oer de Solex sjen, der is werklik gjin nee te keap, werklik alles en dan ek alles oer de Solex, ynklúsyf hiele bysûndere eksimplaren fan it ferfiermiddel hat Ynte. Simpelwei in pronkje fan in Solex-museum, want dy namme mei it ha. En Ynte fertelt mar en fertelt mar wat hij en syn maten mei de Solex belibbe ha. “We hawwe wol mei de popgroep Normaal op it poadium stien. Inderdaad oerend hard!”
Mark Rutte
Tusken noas en lippen troch fertelt Ynte ek noch even oer syn bysûndere moetings dy’t hij mei politikus Mark Rutte hân hat. “Hij hie in sprekbeurt op’e Jouwer en doe ha’k him útnoege om bij mei in bakje te dwaan. Dy útnoeging naam er oan. Letter ha’k noch bij him yn it Torentje west. Tegearre mei Hinke. Ja, dat wie wol moai, al bin ik net fan syn politike kleur.” |
| |
|
27 november om 17:52 |
| |
At de deuren open gaan
Ut moaie fan interviewen is dat je altyd met minsen in anraking komme dy’t wat te fertellen hewwe. Want dy insteek hew ik wel: Ieder mins het un ferhaal.
Mar ik kom ok op plakken dêr’t ik nòrmaal sproken nyt sú komme. Op bedriëfsterreinen gaan de deuren faak wagenwiid foar mij open. Dan kom ik in wearelden wêr’t ik nòch gyn weet fan had, nyt wist wat se dêr allemaal doën.
Op disse súterege en kouwe novemberdach stapte ik op ut fytske en kwam op’e Koperslagersstraat dêr’t ik Robert Brandsma interview mocht. Robert is foarech jaar met syn eigen saak begonnen: Brandsma Spuiterij. Fol entûsiasme fertelde hij over syn jonge ondernimming.
Tussen neus en lippen deur fertelde Robert dat hij in syn púbertiid us even op de Time Out sitten had, omdat se even gyn kant opkonnen met Robert. En kyk nou us, disse jongen het syn eigen bedriëf. Ik fyn dat prachtech om su’n ferhaal op te skriëven.
En helemaal at ik dan ok nòch us hoar dat Robert út’e Noarderhoek komt. Disse begin derteger praatte floeiend Snekers met mij. Der is altyd hoop, ok op su’n súterege novemberdach!
|
| |
|
26 november om 18:26 |
| |
Padelle met ’e mannen onder leiding fan maestro Peter Schat
Had ik kòrtleden foar ut earst nòch un tennisracket in’e hannen, gisteravend beleefde ik myn debút as padeller op’e ut padel- en squashcentrum Allied Sports ( naast de Bowling in Sneek). Dat sentrum is hagelnieuw en ut siët der allemaal pico bello út. Moai om kear op kear wear nieuwe spòrten te ontdekken.
Toen ik dat an un bekende bekend maakte was de earste reaksy: ‘Oh padellen? Dat is voor mensen die niet kunnen tennissen’. Nou ja sêch! Bitsje onnoasel praat nyt?!
Myn earste ervaring was gisteravend dat ut minder fysyk is as tennis, mar ut kòpke mut der wel goëd bij. Ut ging dan ok ferrekte goëd al waren dêr de menings wear sterk over ferdeeld. Tegare met de maten, Age, Kees en Jan kregen we un kòrte introduksy fan oud balfirtuoas Peter Schat.
Ik fond ut gewoan hartstikke joppech om te doën, seker op un kouwe november dinsdachavend. Krekt as laatst bij ut tennissen kregen we hier ok lekkere bitterballen. Ut het seker nyt de laatste kear weest dat ik padel speuld hew.
En Peter Schat is un tòptrener. Hij draafde nòch nyt su lang leden nòch met oans, teugenwoardech is Peter wel 4 kear weeks op’e padelbanen te finen.
En de útslach fan oans wedstryd gisteravend? Winst! Púre winst in mear as 1 opsicht. En ut ging diskear nyt om un kilo gehak mar om'e beleving. En dy was der foar 100%!
En Kees P. had um diskear wel fatsoënlek en respekfol in un spòrttenue stoken. Dit op anwiësings fan Dick Brouwer jr.
|
| |
|
25 november om 18:06 |
| |
Altyd in beweging
Fandaach ok wear folop beweging had. Earst fanmòrren in Bòlsert weest en wear un bysònder ferhaal ophaald. Fòlgende week mear hierover.
Fanmiddach met fotograaf Tom Coehoorn op stap weest en úteraard wear ferdwaald mar we kwamen úteindelek in Oldeholtpade terecht. Dêr un hearlek gesprek met Annie van der Meer had.
Dit tekende ik onder andere op út’e moan fan Annie: "En dan is er die hilarische anekdote van Annie die na een lange tocht in de trein stapt. Ze dommelt weg en schrikt als ze in de verte ineens ‘Wolvega’ hoort omroepen. Annie stapt uit maar als de trein wegrijdt verwondert ze zich erover dat ze alles in een weekend hebben verbouwd aan station Wolvega. Blijkt dat ze op station Steenwijk is uitgestapt in plaats van Wolvega..."
En nou sal ik foar ut earst fan myn leven ‘padelle’!
|
| |
|
24 november om 18:36 |
| |
Nienke Hoekema de ongekroande koaningin fan’e Geeuwkade 90 jaar
Fanmiddach met ’e maten Age, Kees en Gerke bij Nienke Hoekema op ’e jaardach weest, omdat ut foar de negentegste kear was dat Nienke har geboartedach fierde. Ut was de hele dach un kommen en gaan foar de frou met negen krúskes op ’e ruch, dy’t tegare woant met har soan Wim.
Der wurdde letterlek beld fanút Amearika en Dútslaan, ok deur oud-Snekers, dy’t Nienke felisitearden. We hewwe Nienke un músikale hulde brocht en songen as lysters. ‘At ik mar nyt gúle mut’, sprak Nienke foarou. Ut hoefde gelukkech nyt.
Ut Snekers dat Nienke praat is fan un ongekende skoanheid, recht út ut hart, ik koester dy momenten dat ik der naar lústere mach. Krekt su as Nienke har fryndin, Tjitske Kamminga-van der Meulen, dy’t fanmiddach ok bij oans an tafel sat. Tjitske myn ouwe buurmeiske dy’t fòlgend jaar ok al tachtech wurdt út ’e Wassenbergstraat.
Ferhalen over froeger, pure nostalgy, ik weet ut mar ut foëlt an as taal-en geskiedenis kaviaar fan ut súverste water.
 |
| |
|
23 november om 21:20 |
| |
Top diner
Kenst mij nyt blijer make: Un Ras Súperfryt fan snackbar de Pôle in Sneek.
Ferder moaie dach had. Fan harte alfast maat Paul B. met dyn sestegste jaardach. Ut was dik foarmekaar. |
| |
|
22 november om 15:48 |
| |
Magys Sânfurd
Fanmiddach in Sânfurd weest om de ekspo fan Eleonora Verbeek-Reitsma met eigen ogen te siën. Prachtech.
Heel Sânfurd is trouwens één groat magys skilderij. Allienech de saanloper op'e preekstoël al. Un pronkjuweeltsje, seldsame moaie symboalyk fan ut leven!
Ut was stervenskoud in un warme omgeving en puur genieten op disse november saterdach.
 |
| |
|
21 november om 19:40 |
| |
Sânfurd & Aldegea (W)
‘Tusken Sânfurd en Aldegea: It Paad Werom’, is de naaam fan eksposisy fan Eleonora Verbeek- Reitsma dy’t nòch tòt 5 jannewary 2026 te besichtegen is in ut kerkje fan Sânfurd. Fanmiddach was ik bij Eleonora om met har te praten over har leven en úteraard over har skilderen.
Eleonora is de frou fan Tjeerd Verbeek, musikus út Sneek mar foar mij un Oudegaaster. Tjeerd en ik kenne mekaar al mear as 55 jaar. We saten bij mekaar op’e Ulo, inderdaad dat was in’e pré-histoary.
Ik kon altyd goëd met ’e ‘boeren’ ( geusenaam fan Snekers foar jonges dy’t fan búten de stadsgrênzen kwamen, mar dat tersijde) en naast Tjeerd waren dat út Oudega (toen nòch W.) de broers Folkert en Sjouke Boersma. In augustus 2006 overleed Folkert op feulste jonge leeftyd fan 51 jaar.
Earder had ik al us un Frystalech fers over ut Sânfurder Hop skreven, dat ik toen in 2006 opdroegen hew an Folkert. Paul van Goor ( ok al nyt mear onder oans) maakte der toen un moaie foto bij ut fers.
Dêr hadden we ut fanmiddach ok over!
Ut interview met Eleonora komt in ut desembernummer fan’e GrootSneek-krant, in’e rúbryk FacetoFace.
Hieronder ut fers ‘Sânfurder Hop’.
Foar Folkert Boersma ( 1955-2006 )
Sânfurder Hop
grutte griene greiden
wiid wider wiidst
wolkeloften polderloften
sa heech sa heech
sa allemachtichst heech
romte sûnder ein
stilte dy’t ferskuorrend is
oan it Sânfurder Hop
by it opkommen
fan ’e sinne
de yllúzje
fan’e himel op ierde
|
| |
|
20 november om 21:25 |
| |
Twee bysòndere frouwen
Binnen 24 uur mocht ik twee frouwen interviewe. Een foar de Friesland Post ( Alowieke van Beusekom) en een foar GrootBolsward/IJsselmeerkust (Nyncke Posthuma). Beide frouwen met un eigen ferhaal.
Twee ferhalen dy't ut weard binne om públiseard te wurden. Beide ok ondernimmers, op hun eigen manier. Ut was un foarrecht om fanmiddach Nyncke Posthuma te interviewen as derde generasy út un bakkersfamily.
|
| |
|
19 november om 21:36 |
| |
Bears
Fanmiddach foar ut earst wear met fotograaf Tom Coehoorn op pad weest om ferhalen foar de Friesland Post te fangen. We kwam diskear an ut Swettepaad in Bears terecht.
We stapten dêr in’e unikeke weareld fan Alowie van Beusekom binnen. Werklek únyk omdat Alowieke in un selfboude pipowagen òftewel un tine house leeft en woant.
Aardech út’e bewoande weareld, dêr’t we ok nòch us met de Opel in’e blubber fan Bears fast kwamen te sitten. Ut wurdde foar stadsebegrippen un heel aventuur. Alowieke sach der nyt anders fan en met hulp fan Tom kreech sij de auto wear los. Ik bleef úteraard in’e heilege koe sitten, doadsbenaud om modder onder de nagels te krijen…
Ut interview? Ut komt in ut jannewarynummer fan’e Friesland Post. Selden op su’n apart plak un interview deen. Ik hew der met folle teugen fan genoaten!
 |
| |
|
18 november om 20:18 |
| |
Riny
Sundach in'e namiddach had ik un onferwachte ontmoeting met Riny Reiken. Un bysòndere frou, dy't mij fertelde dat sij autobiografise ferhalen skreven het, dy't nou in boekfòrm ferskine.
Binnenkòrt wel mear over disse ontmoeting. Foar GrootdeFryskeMarren skreef ik al fast un artikeltsje over de públikasy.
Jouster auteur Riny Reiken brengt Mokums horecaverhalen tot leven
JOURE- De Jouster schrijfster Riny Reiken neemt lezers mee naar het bruisende en ruige Amsterdam van de jaren ’80 en ’90 in haar nieuwe boek Verhalen van een Barvrouw uit Hartje Mokum. Het boek staat vol waargebeurde, vaak ontroerende en soms spannende verhalen uit haar lange carrière in de horeca.
Van chocoladewinkel tot geliefd proeflokaal
Reiken begon in 1983 met een klein winkeltje aan de Nieuwebrugsteeg, tegenover de Warmoesstraat. Tijdens de beruchte renovatie van de Zeedijk – destijds bekend als “het rattennest” – transformeerde haar chocoladewinkel ‘In de Lompen’ tot een authentieke horecazaak.
In 1988 opende zij het sfeervolle proeflokaal ‘In de Olofspoort’, een plek die uitgroeide tot een geliefde ontmoetingsplaats voor liefhebbers van jenevers & likeuren én tot een toevluchtsoord voor buurtbewoners, passerende Amsterdammers maar ook een internationaal publiek.
Een turbulent leven tussen charme en chaos
De verhalen in het boek schetsen een levendig portret van het Amsterdamse stadsleven in een tijd vol contrasten: gezelligheid én overlast, vaste stamgasten én kleurrijke types, spanning én humor. “Het was altijd druk, altijd spannend, en nooit saai. Je maakte de stad van heel dichtbij mee,” aldus Reiken.
Rust gevonden in Joure en eindelijk tijd om te schrijven.
Na ruim 35 jaar horeca verkocht Reiken haar zaak in 2019. In haar nieuwe woonplaats Joure vond ze de rust om haar herinneringen te bundelen. Het resultaat is een nostalgisch en liefdevol boek dat oude tradities en stadsverhalen opnieuw tot leven brengt.
“Met mijn verhalen wil ik laten zien hoe bijzonder die tijd was. Ze horen bij de stad én bij mijn leven,” zegt Reiken.
|
| |
|
17 november om 19:04 |
| |
Ritme
‘k Hou fan ritme. En dat is úteraard un breed begrip. Onregelmatechheid is ok un ritme om over de tyd mar nyt te praten.
Fanmòrrenfroech de oranje hardlopers futdaleks mar wear andeen en met oans maandachmòrrenploech an ut draven weest. Tidens de 8 kilometer dy’t we fanmòrren futdraafden kregen we un fikse hagelbui op’e kòp. Kwam wel even an met un temperatuursferskil fan 20 graden in fergeliking met foarege week. Mar asjeblyft sêch, wêr hew ik ut over!
Diskear had ik alle kranten fan ’e oulopen week digitaal al lesen, mar ut het nyt bepaald myn foarkeur. Ik bliëf tòch echt un man fan’e analoge papieren krant!
Ondertussen ok al wear un ‘Nòch te doën lijstje’ maakt. Dat werkt bij mij altyd útstekend, in één oochopslach de dingen helder hewwe.
En foar de rest foël ik mij kyplekker! Om nòch un bitsje ou te wennen de laatste fakaansyfoto boven dit blogje òftewel dachboekstukje setten.
|
| |
|
16 november om 12:17 |
| |
Back in town
Wear thús. Fanou mòrren wear elke dach un 'stukje'.
 |
| |
|
7 november om 17:21 |
| |
Indrukwekkend interview
Fanmòrren mocht ik un indrukwekkend interview hewwe met 3 krachtege frouwen.
Later wel mear hier over.
Nou earst even niks mear. Foar alles is un uur, foar alles is un tiid, seit de Prediker en hij het gelyk. |
| |
|
6 november om 17:12 |
| |
Andacht foar de jeugdliteratuur
In'e préhistoary gaf ik aardech wat andacht an'e jeugdliteratuur in ferskillende kranten en magazines. Teugenwoardech doën ik dat amper mear, der binne andere dingen foar in't plak kommen.
Tòch bliëf ik de jeugdliteratuur op'e foët fòlgen. En in'e bladen ( 'magazines op krantepapier') doën wij dat ok fol overtúging. Op'e foarpagina selfs!
Youngsters houwe mij jong, tussen de oaren
Fanmòrren met youngsters fan GrootMedia op stap weest, ik lear un soad fan disse generasy! Inderdaad leeftyd is mar un getal ( ok alwear un tegeltsjewiisheid!). Ik mach folop metdoën.
|
| |
|
5 november om 22:29 |
| |
Aymee Altena met Nederlands Elftal MO17 naar WK-finale
RABAT- De Oranje Meiden hebben zich woendagavond geplaatst voor de finale van het WK onder 17 jaar. In de halve finale in Rabat namen ze revanche op Mexico. Waar de ploeg in de poulefase nog met 1-0 verloor, werd het nu precies andersom: 1-0 winst dankzij een treffer van Lina Touzani in de 69e minuut.
Aymee Altena uit Sneek begon in de basis in de punt van de aanval en werd na een sterke wedstrijd in de 64e minuut gewisseld. Altena werd gesteund door haar familie, die op de tribune zat van het Prince Moulay Abdellah Stadion in Rabat. Maren Groenhof uit Franeker stond de hele wedstrijd onder de lat.
Dat Nederland de finale haalt mag gerust een wonder worden genoemd. De poulefase werd amper overleeft en met een derde plek werd de knock-out fase gehaald, maar daarin toonden de jonge leeuwinnen veerkrachten. De Verenigde Staten en Frankrijk werden achtereenvolgens na strafschoppen verslagen.
In de finale treffen de Jonge Leeuwinnen Noord-Korea, dat met 0-2 te sterk was voor Brazilië. De finale is zaterdag 8 november en begint om 20.00 uur.
Bobenstaand ferslach staat bij oans op'e GrootSneek-site, en folkomen terecht!
Earder dit jaar, in jannewary hat ik un GrootSneek-interview met Aymee. De laatste twee woarden fan dat interview? 'Wordt vervolgd!'
Mar dat ut su rap gaan sú, is wel heel moai!
Opa Hennie op'e tribúne bij syn kleindòchter.
Hieronder ut interview:
Aymee Altena wil haar voetbaldromen waar maken: ‘Debuteren op je 16de verjaardag bij de SC Heerenveen Vrouwen is héél mooi!’
Tweeduizendvierentwintig zal voor voetbalster Aymee Altena uit Sneek ingaan als een absoluut jubeljaar. Ga maar na: In mei werd de bij LSC1890 opgeleide voetbalster vastgelegd door SC Heerenveen, waar ze als 15-jarige in het beloften team er lustig op los scoorde. Maar liefst 19 maal het net. ‘Met de overeenkomst wil de Friese club het vertrouwen in haar uitspreken’, aldus SC Heerenveen.
Op 2 oktober speelde de middenveldster tegen Frankrijk haar debuutwedstrijd in Oranje onder 17 jaar. De maand december had ook nog iets moois voor Aymee in petto. Op notabene haar verjaardag, 24 november, mocht Aymee haar officiële debuut voor de SC Heerenveen Vrouwen maken tegen AZ. Ruim twee weken later, op 23 december maakte de Sneekse haar basisdebuut tegen PEC Zwolle. In die wedstrijd scoorde Aymee de 2-1 en mocht zij lang hopen dat ze ook nog eens matchwinner zou worden, tot de Zwollenaren in de 92ste minuut nog gelijk maakten.
We zochten Aymee op, die samen met broer Eryn (17) bij haar ouders Niek Altena en Kim van Bruggen in Sneek woont.
Freerunning…toch maar voetbal
“Weet je dat ik ook nog een andere sport heb gedaan”, vraagt Aymee lachend, als we nog maar een halve minuut los zijn met het interview. “Ik deed nog maar net mee aan de wedstrijdjes op zaterdag bij de Lytste Spilers van LSC1890, toen ik even meende een andere sport te moeten kiezen. Bij de freerunners! Bleek toch niet zo’n succes en ik ben snel weer terug gegaan naar LSC, de club waar mijn vader ook voetbalde.”
Bij die club, waar de jeugdafdeling volgend jaar 100 jaar bestaat, doorliep Aymee verschillende jeugdteams, eerst bij de meisjes en later vanwege haar talent ook bij de jongens. Ook de KNVB ontdekte dat Aymee een aardig balletje kan trappen en de dochter van Niek en Kim wordt vervolgens regelmatig uitgenodigd om te komen trainen bij de regioteams. Het is een behoorlijke teleurstelling wanneer Aymee op een gegeven moment, als 11-jarige, uit beeld is bij ‘Zeist’. Die periode duurde best lang voor iemand die voor haar land wil spelen.
In Oranje onder 17
Dan blijkt ook dat de Sneekse een knokker is, die na het behalen van het mavodiploma dit schooljaar voor het eerst naar het CIOS gaat, waar ze een opleiding voor trainer-coach volgt. ‘Knokker’, eentje met een ‘goede kop’, want in september vorige jaar roept bondscoach Sherida van Bruggen ( geen familie van Aymee haar moeder!) Aymee op voor de oefeninterland van het Nederlands Elftal MO17 tegen Frankrijk. Op 2 oktober speelt Aymee haar debuutwedstrijd tegen de Françaises op het complex van Quick’20 in Oldenzaal. Een onvergetelijk moment!
“Al die hoogtepunten. Het is allemaal heel snel gegaan. Echt vet! Ik heb er eigenlijk nooit lang bij stil gestaan. Ik werk er ook heel hard voor. Maar debuteren in Oranje is wel heel speciaal en ik had toen wel zoiets van ‘nu wil ik ze wat laten zien’. Ik weet dat wij meiden van buiten de Randstad ten opzichte van hen iets extra moeten brengen, maar verder maak ik mij daar niet zo druk over. Als je dan mag debuteren in Oranje is dat nogmaals héél speciaal, je speelt met de beste meiden van jouw leeftijd. Na mijn eerdere vierdaagse stage mocht ik tegen Frankrijk beginnen en als je dan opkomt en het Wilhelmus wordt gespeeld! Ik stond te trillen en overal kippenvel. Ik dacht toen ‘dit is waarvoor ik het allemaal doe’, ziet Aymee terug.
Na haar debuut in Oranje krijgt Aymee ook nog te horen dat ze mee gaat naar Engeland waar ze drie kwalificatiewedstrijden voor het EK speelt. Moeder Kim zit dan op de tribune en is uiteraard heel erg trots en ziet haar dochter ook nog scoren tegen Tsjechië en de Faeröer.
Terug naar SC Heerenveen
Aymee gaat ondertussen elke dag naar SC Heerenveen om er te trainen. Het is echt keihard werken en haar sociale leven speelt zich af binnen de groep van haar teamgenoten. Die helpen waar nodig is de youngster van het elftal waar maar mogelijk is. De ultieme doelstelling voor Aymee is dan ook om profvoetbalster te worden, maar ook school telt. Daarvoor is er begeleiding vanuit de club en het CIOS om ook haar schoolcarrière zo goed mogelijk te begeleiden.
“Het is best moeilijk om daar de juiste balans voor te vinden”, weet Aymee ondertussen. “Wij zijn ’s morgens al vroeg op de club en dan moeten we hard trainen. Als het mij lukt dan ga ik aan het begin van de middag nog even naar school, verder volg ik thuis de lessen en krijg ik toetsen toegestuurd. De coördinator van school vindt wel dat ik meer op school moet zijn”, lacht Aymee.
Voorlopig is Aymee haar grote doel om bij SC Heerenveen door te breken en een basisplaats veroveren. Om haar te vergelijken met haar bekende stadgenoot en Oranje recordinternational Sherida Spitse heeft ze niet zoveel mee.
“Tuurlijk weet ik wie Sherida is, maar verder ken ik haar niet. Ik ben een hele andere voetbalster. Meer een aanvallende middenveldster. Mijn voorbeeld is Jill Roord, die speelt nu bij Manchester City. Ik zou ooit ook graag in het buitenland willen spelen. Eerst mij bij SC Heerenveen in de basis spelen. Dat is toch ook een droom waarmaken?!”
Op dit moment zijn er contractbesprekingen tussen Aymee en SC Heerenveen, echter daarover mogen zij en haar ouders nog niets van naar buiten brengen.
Wordt vervolgd! |
| |
|
4 november om 20:57 |
| |
Amstelveen het ok wel wat...
Fanmòrren in ut Amsterdamse Bos: Amstelveen het ok wel wat! En gyn dach is utselde. Aktyf leven.
En op de heenreis mutte je ut metnimme. Inderdaad un tegeltsjewiisheid fan ut súverste water! |
| |
|
3 november om 13:37 |
| |
Anne-Goaitske Breteler skriuwt boek foar Fryske Boekewike: "In
It boek dat kado dien wurdt yn de Fryske Boekewike komt dit jier fan Anne-Goaitske Breteler. Sy skreau 'Oan 'e ein fan De Oere' oer in bysûndere famylje yn Moddergat.
Sels groeide se op yn it plakje oan de seedyk. Dêr helle se har ynspiraasje wei. Yn in pleats wennen dêr trije bruorren en in suster; de famylje Zwart. Allegear trouden se net.
"It is in supernijsgjirrige famylje, se binne wat oars as oars", seit Breteler.
Breteler wol it ferhaal fan de famylje fertelle, mei om't de pleats en de twa skuorren al fiif jier leechsteane en der gjin jild is om se yn te rjochtsjen. De gebouwen binne yn 2020 troch de famylje skonken oan Museum 't Fiskershúske.
"No ha ik ek net in pûde fol jild, mar ik kin wol it ferhaal fertelle en dêr bin ik doe foar gien."
It geskink fan de Fryske Boekewike is foar Breteler har tredde boek. Yn dit gefal moast se ek noch aardich rap skriuwe. "Ferline jier desimber waard ik hjirfoar frege, dus nei it sykjen fan in ûnderwerp haw ik yn in healjier, mei hiel goed begelieding, dit boek skreaun", fertelt de skriuwster.
"Dat ik hjirfoar frege bin, fyn ik hiel bysûnder, dat ik sa'n taak op my nimme mei", seit Breteler deroer.
Miskien noch in Nederlânske ferzje
Njonken skriuwen docht Breteler ek redaksjonele bydragen, jout se lêzingen en makket se útstallingen en podcasts. Fierder is se dwaande mei in dokumintêre om de Fryske Nasjonale Partij (FNP) hinne.
Har boek wurdt miskien ek noch yn it Nederlânsk útjûn. "Dat wol myn fêste útjouwer graach, dus dat fyn ik fansels geweldich. Dat sil wol even duorje, want dan ha we it oer 2027."
Boarne Omrop Fryslân/Publikaasjes fan RTV NOF
Foto Demi Hoekstra RTV NOF
|
| |
|
2 november om 19:25 |
| |
Herstel na de Berenloop
Dat gevoel van “zware” benen, billen en kuiten na een intensieve 10 km-wedstrijd is heel normaal. Het is een teken dat je spieren flink belast zijn en herstel nodig hebben. Hieronder leg ik uit wat er waarschijnlijk aan de hand is en wat je het beste kunt doen.
Wat er gebeurt
Na een zware inspanning ontstaan kleine spierscheurtjes (microtrauma’s) en hoopt er melkzuur en andere afvalstoffen op. Dit veroorzaakt spierpijn (DOMS – delayed onset muscle soreness) en een gevoel van stijfheid of “zwaarte”. Dit piekt meestal 24–48 uur na de wedstrijd.
Wat je het beste kunt doen
1. Actief herstel
• Lichte beweging: wandel, fiets of zwem rustig 20–30 minuten. Dit stimuleert de doorbloeding en helpt afvalstoffen sneller af te voeren.
• Lichte rekoefeningen: niet forceren, maar zachtjes losmaken van kuiten, hamstrings en bilspieren.
2. Hydratatie en voeding
• Drink voldoende water (of kokoswater / sportdrank met elektrolyten) om afvalstoffen af te voeren.
• Eet eiwitrijk (vis, kip, eieren, yoghurt, peulvruchten) om spierherstel te ondersteunen.
• Combineer dat met koolhydraten om je glycogeenvoorraad aan te vullen.
3. Massage of foamrollen
• Gebruik een foamroller op je kuiten, hamstrings en bilspieren (langzaam, 30–60 sec per spiergroep).
• Eventueel een lichte sportmassage of massagegun op lage stand.
4. Koude of contrastdouche
• Wissel warm en koud af (bijv. 1 minuut koud, 2 minuten warm, herhaal 3–4x).
• Of een koud bad/ijsbad (10–12°C, max. 10 min) als je dat gewend bent.
5. Rust en slaap
• Geef je lichaam minstens 1–2 dagen rust voor intensieve training.
• Goede slaap (min. 7–8 uur) versnelt spierherstel enorm.
Wat je beter niet doet
• Geen zware intervaltraining of krachttraining de dag erna.
• Niet forceren bij het rekken; dat vertraagt herstel.
• Vermijd alcohol, die remt spierherstel en dehydratie.
Wanneer je je weer goed hoort te voelen
Na 2 à 3 dagen zou de zwaarte duidelijk minder moeten worden. Als je na 4–5 dagen nog steeds flinke spierpijn of stijfheid hebt, kan het zijn dat je iets overbelast bent geraakt, dan is extra rust of een bezoek aan een sportfysiotherapeut verstandig.
|
| |
|
1 november om 19:48 |
| |
Berenloop Terskelling 2025 bliëft oans lang bij
De 28e edisy fan de Berenloop Terskelling op de earste dach fan november 2025 sal oans nòch lang bijbliëve. Nyt allienech deur de rûte deur ut bos en ut heuvelachtege parkoers, mar f’ral deur de barre wearsomstandechheden, harde wyn en regen. De wearselementen dominearden disse edisy, eigenlek su’t ut hoart bij un Berenloop.
Fanmòrren al om 6 uur fan bëd om teugen acht uur op’e snelboat fan Doeksen naar Terskelling te stuiteren. Toen we na 50 minúten ankwamen spoëlde ut. Hierdeur al behoarlek nat.
Krekt as foargaande jaren ok nou wear sear gastfrij onthaal bij Karin en Gerald in hun fakaansyhúske. Koffy, tee, gebak en Deense Lúkse. Ut kon nyt beter. Súper K & G.
Oans Optisportlopers Ireen, Kees, Iris fan dy’t sich foar de 5 km inskreven hadden startten om 10.30 uur. Suzaanne en ik waren tien minúten later present foar de 10 km. Groate plassen, glibberege paden deur de herstbladers sòrgden foar un ekstra útdaging. Mar gelukkech was oans aller Fang anwesech foar de noadege ondersteuning. tHENKs Fang!!
Deur un fantastise ambiaans fan ’e suppòrters langs de kant en nyt te min suurstof in’e lucht wurdde ut un ekstra útdaging. Tussen kilometer 7 en 8 had ik ut écht wel even swaar, deur de kou kreech ik stramme kúten. Op karakter en deurbite haalde ik de laatste kilometer. En dan wurdde je deur ut públyk en de entûsiaste speakers ( wêronder maat Paul Clement ) werklek foarút skreeuwd. Un hearlek gefoël at je dan deurweekt over de finshlijn komme. Ut geeft un dikke fette boost!
Tegare met Paul en winnares bij de dames, Ylona Kruis op’e foto. Hew gewoan ondanks de elementen en ut sware parkpoers tòch myn rapste Berenloop ever lopen in 1 uur en 10 minúten. Ik deed dat op’e kaart fan Els Luiks. Dank hierfoar.
Na ouloop met de hele ploech bearegesellech na sitten in Eetkafé Storm. Bokbier, bier & Bitterballen en witte wyn. Uteraard ok an ut singen weest.
Disse dach inlijste! Met un gouden rand! Wat un machtege ploech minsen, gyn wanklank! Fer wech fan alle eekmigers. Leve de positiviteit!
Dank an’e òrganisasy en al dy tientallen frijwilligers.
Startnummer 1627
Naam Henk van der Veer
Woonplaats Sneek
Netto tijd 1:10:11
Bruto tijd 1:10:53
Afstand 10 km
Snelheid 8,54 km/uur
Tempo 7:01 min/km
 |
| |
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
