| |
 |
19 júny om 08:47 |
| |
Kollum Omrop Fryslân 19 júny
Roadhús
Flak foardat ik ut fraaie stienen brugje fan Roadhús overryd siën ik un bòrdsje met de tekst ‘Richting Het Kleine Paradijs’. Ik hou der fan sukke namen en in dit gefal weet ik ok nòch us dat ut de lading dekt, ut is un bysònder plak dêr’t minsen ( beesten binne der nyt toestaan) workshops, retraites en andere sessies op ’e hei doën kanne.
Mar myn bestemming is disse mòrren de Sint Bonifacius Skoalle. Dêr mach ik twee learkrachten interviewe omdat se na rúm 40 jaar ouskeid fan ut onderwies nimme. At ik bij de skoal ankom overfalt mij un gefoël fan herkenning, nyt su núver, oait stond ik 37 jaar foar de klas.
Foardat ik de skoal binnenstap haal ik even un paar kear dyp adem, ik snúf de lucht fan ut plattelaan in mij op. Ik staan foar un skitterend gebou fan eksakt 1 eeuw en 1 jaar oud. Ik maak fan ’e wonderskoane naamgevelstien, dy’t út ferskillende tegeltsjes bestaat un foto: St. Bonifacius School.
De torenspits fan ’e neogoatise pseudobasilyk, de Sint Martinuskerk út 1892, steekt nòch krekt as un finger Gods op ’e achtergroan boven ut skoalgebou út. Beide institúten speule un belangrike ròl in’e klein dòrpsgemeenskap, ut is ut multifunksjonele episentrum fan Roadhús.
At ik foët over de skoaldrempel set hoar ik un sacht geroesemoes fan un 40-tal kyndes, de hele skoalbefòlking. De oudsten sitte foaroverbogen over hun laptopkes, de jongsten doën ‘driëve en sinke proefkes’ in un waterbak. In ’e lokalen hange naast de krúzen, ut bliëve Roomsen, moderne touchscreens an ’e muur. Mar wat hier f’ral hangt is un sfear fan frede en geburgenheid, konklúdear ik in 1 oochopslach.
Ik befyn mij in ut kloppend hart fan ’e dòrps- en skoalgemeenskap. Even later fertelt de skoaldirekteur, dy’t hier nòch gewoan meester hyt, dat hij ses jaar leden helemaal opbraand was deur de waan fan’e dach as manager fan un groate skoal in ’e stad. Hij sollisitearde naar Roadhús. “Hier hew ik ut plezier in ut onderwies wear teruchfonden”, bekent hij mij earlek. De ogen fan ’e man strale.
Syn frouleke kollega dy’t ik na hem interview siët mij un fraksy fan un sekonde ferbaasd an at ik har de fraach stel wêrom’t at se mear as 40 jaar an disse skoal staan het.
Ut antwoard is fan un ferpletterende skoanheid: ‘Dit is it Grutte Paradys op ierde!’
Selfs un op en tòp Sneker stadsjonge as ik begryp disse juf. Ut wurdt tiid dat ik us un lòfliet op Roadhús skriëf! Yts met ‘Paradys’ in ’e titel!
|
| |
