 |
|
|
|
 |
|
|
|
| |
 |
1 augustus om 18:11 |
| |
Floatskou en búging foar al dy frijwilligers
Fanavend is de floatskou, ut begin fan'e Sneekweek. Un prachtech evenement. met su langsamerhaan heel wat tradisy's. Der komt un ontsettend soad te siën foar ut sufer is.
Foar de GrootSneek-krant fan disse maand had ik un útgebreid interview met Dirk van der Zee, foarsitter fan'e floatskou-kommissy. Met hem set ik ok futdaleks al dy andere frijwilligers graach in ut sontsje. Fan onskatbare waarde binne disse frijwillgers.
Hew dan ok un bloëdhekel an lui an'e kant dy't altyd en evech wear kommentaar hewwe. Ut evege gejank over dat der de laatste jaren deur alle regelgeving gyn fuurwerk mear is as ouslúter fan'e floatskou. Of oans Sneker frijwilligers der wat an doën kenne.
Ik węns idereen un fijne en moaie Sneekweek. Na un súterege dach, wat ut wear angaat, siët ut der fanavend heel knap[ út! Genyt met folle teugen!
INTERVIEW GrootSneek krant met Dirk Johan de Vries:
"Je moet de dingen doen om de juiste redenen"
In het leven van Dirk Johan van der Zee (Sneek, 1960) is het water nooit ver weg. Geboren aan de Oosterkade, opgegroeid tussen zeilboten en regenbogen, jarenlang op zee gevaren en vandaag de dag nautisch expert én voorzitter van de Vlootschouwcommissie tijdens de Sneekweek. Het water is voor hem méér dan alleen werk of hobby, het is een levensader. Zoals hij zelf zegt: “Ik ben opgegroeid op het water. De moederschipcultuur zit in mijn DNA." En vrijwilligerswerk? "Dat is voor mij net zo vanzelfsprekend als ademhalen.”
We spreken elkaar aan zijn keukentafel in Sneek. De koffie is lekker, de sfeer warm. En zoals dat gaat bij een goed gesprek, schuift partner Hennie Ypma ook nog even aan. Het leven is op dit moment niet zonder zorgen. “Het zijn pittige tijden”, zegt Dirk van der Zee zonder omweg. “Mijn moeder is pas overleden, en ook Hennie haar moeder is er niet meer. En ik? Ik ben net behandeld voor prostaatkanker. De prostaat is verwijderd, maar er volgt waarschijnlijk nog bestraling. We zijn er nog vers van onder de indruk. Maar we blijven doorgaan. Altijd.”
Van een Sneker kroeg naar de wereldzeeën
Dirk is een kind van Sneek, zoon van Bram van der Zee en Adri van Veen. Derde in een gezin van vier. Zijn herinneringen aan vroeger zijn warm, maar ook gelaagd. “Mijn vader stond onder druk als directeur bij Erven Feenstra, het familiebedrijf. Hij had het niet makkelijk. Ziekelijk, en met broers die het bedrijf verlieten. Mijn moeder hield het hele gezin draaiende. Een krachtige vrouw. Vader genoot van zijn kinderen, maar het leven viel hem niet altijd mee.”
Die jeugd, hoe warm ook, kende ook de nodige baldadigheid. “Ik was een derde kind”, lacht Dirk. “Ik heb alles uitgehaald wat erin zat. We waren de schrik van de buurt. Fikjes stoken op zolder, kattenkwaad uithalen. Later hadden we de Ivanhoe-club in bar 't Pantoffeltje. Dan zat ik zes maanden op zee en kwam ik twee maanden thuis. Mijn moeder deed mijn boekhouding en zei weleens: ‘Wat jij allemaal naar die kroeg gesmeten hebt...’ Maar het was een fantastische tijd. We hingen in de balken, letterlijk en figuurlijk.”
Na de mavo, havo en de Zeevaartschool op Terschelling kiest Dirk voor een loopbaan op zee. “Zes ŕ zeven jaar heb ik gevaren. Mijn grootvader, Dirk van Veen, was marconist op de koopvaardij. Hij had er weinig vertrouwen in dat ik het zou volhouden. ‘Ik moet nog zien dat jij gaat varen’, zei hij. Maar het bleek mijn beste beslissing ooit.”
Wat hij op zee leert, vormt hem tot op de dag van vandaag. “Zelfredzaamheid. Op zee kun je niet ziek zijn. Er is geen democratie. Als er een probleem is, moet je het zélf oplossen. Dat leer je nergens anders. Dat neem je mee voor het leven.”
Van jachtbouw tot schade-expert
Na de zeevaart volgt een carričre in de jachtbouw. Dirk volgt een studie bedrijfskunde en werkt zich op tot bedrijfsleider van een werf in Enkhuizen. “Maar toen mijn huwelijk begon te schuren, wilde ik meer thuis zijn. Ik kon aan de slag als schade-expert. Een grote stap, maar het bood mij de mogelijkheid om dichter bij huis te werken. Helaas heeft het mijn huwelijk niet kunnen redden, maar het was een weloverwogen beslissing.”
Vandaag de dag is hij nautisch expert. “Tachtig procent van mijn werk is schades. Ik doe ook taxaties en bouwbegeleiding. Maar wat ik het belangrijkste vind? Uitleggen. Begrip kweken. Ik wil dat mensen weten wat er aan de hand is. De menselijke kant van het vak is minstens zo belangrijk als de technische.”
Relaties en veerkracht
Dirk heeft twee dochters, Leonie en Ilonka, uit zijn eerste huwelijk. Na dertien jaar gaan hij en zijn toenmalige vrouw uit elkaar. “We zijn goed uit elkaar gegaan. Eén belang: de kinderen. En dat hebben we samen netjes geregeld. Daar ben ik trots op. En zij ook.” In 2004 komt Hennie Ypma in zijn leven. “De bakkersdochter van Heeg”, zegt Dirk met een twinkel in zijn ogen. Hun band is sterk, ondanks recente gezondheidsproblemen aan beide kanten. “We trekken samen op. Dat is wat telt.”
Vrijwilliger met een hoofdletter V
"Afke de Goede van de KWS, de Koninklijke Watersport Sneek, zei ooit tegen mij: 'Er is maar één moment dat je vrijwilliger bent en dat is het moment dat je gevraagd wordt om vrijwilliger te worden. Dat is een vrijwillige keuze. Vervolgens ben je vrijwilliger en dat is niet vrijblijvend, daar moet je over nadenken.’"
Wie Sneek zegt, zegt Sneekweek. En wie Sneekweek zegt, zegt Dirk van der Zee. Al sinds 1991 is hij actief als vrijwilliger. Eerst in de wedstrijdcommissie; later als voorzitter van de Vlootschouwcommissie. “Ik dacht dat er een wachtlijst was om vrijwilliger te worden”, zegt hij nog altijd verbaasd. “Zo naďef! Maar toen sprak de legendarische KWS’er Vester Jorna me aan: ‘Jij kunt wel in het comité.’ Zo is het begonnen.”
Tien jaar was hij voorzitter van de wedstrijdcommissie; nu alweer tien jaar van de Vlootschouwcommissie. “Als de Vlootschouw begint, dan giert het door je lijf. Donderdagavond begint het te kriebelen. Vrijdagochtend stromen de mensen binnen. En dan ben ik gastheer. Dát gevoel. Ik heb de kriebels, ben eindverantwoordelijk. Maar ik vertrouw op de mensen om mij heen.”
Wat hem raakte? “De onderscheiding in de orde van de Sneker Pan in 2015. Ik werd op de Johanna Jacoba door de grachten gevaren. Ouwe Snekers die opkrabbelden om te applaudisseren... Daar krijg ik wéér kippenvel van.”
De Moederschipcultuur en vertrouwen voor de toekomst
Maar niet alles is rozengeur. “De Moederschipcultuur, dat families met boten samen op pad gaan, is aan het afbrokkelen. De jeugd heeft het geld niet meer voor een dure boot. Het aantal deelnemers aan de Sneekweek loopt terug. We moeten echt aan de bak. Ik heb deelnemers van de 22-kwadraatklasse persoonlijk opgebeld. Je moet ze erbij houden. En als ze niet meedoen, dan zeg ik het gewoon: meedoen!”
Toch ziet Dirk van der Zee ook hoop. “Petra Miedema van Sneek Promotion plaatste een oproep voor vrijwilligers. We kregen vijftien aanmeldingen. We moesten zelfs kiezen! Dat geeft vertrouwen. En dat geven al die vrijwilligers mij ook. Ik bewonder mannen van het eerste uur zoals Jan Bootsma en Jacob Boonstra; ik kan nog niet in hun schaduw staan als het over vrijwilligerswerk gaat."
Betrokken en positief
Wat telt in het leven, naast werk en vrijwilligerswerk? “Sociaal zijn. Elkaar ruimte geven. Respect. Gewoon... Heb uw naaste lief. Dat is wat telt. Die polarisatie in Nederland, daar word ik gek van. Geef elkaar wat ruimte. Links of rechts, we wonen allemaal in hetzelfde land.”
Hij laat ook voorzichtig zijn politieke kleur zien: “Ik stemde altijd VVD, maar die Bontenbal van het CDA? Die snapt het volgens mij. In plaats van roepen dat je 'snoeihard oppositie gaat voeren’, zei hij: ‘We gaan kijken waar we invloed kunnen uitoefenen met onze argumenten.’ Dat is volwassenheid. Zo hoort het." Als ik hem vraag zichzelf in drie woorden te omschrijven, aarzelt hij geen moment. “Betrokken. Op het naďeve af positief. En ja, ik heb zo m’n verbeterpunten. Want ik ben niet altijd even aardig.” Zijn levensmotto is even krachtig als persoonlijk: "Je moet de dingen doen om de juiste redenen. En zij die mij niet willen, verdienen mij niet.”
"Als het goed voelt, dan gá je ervoor"
Dirk Johan van der Zee. Een man met wortels in het Sneker water en een hart voor de mensen om hem heen. Iemand die verantwoordelijkheid niet uit de weg gaat, maar juist opzoekt. Voor wie vrijwilligerswerk geen tijdverdrijf is, maar een levenshouding. En voor wie een zeilboot, een biertje op het voordek en een goed gesprek de essentie van geluk kunnen bevatten.
Wie hem zoekt, vindt hem tijdens de Sneekweek ergens aan het roer, of aan de wal, als gastheer, met dat kenmerkende mengsel van ernst en humor. Want zoals hij het zelf zegt: “Je moet het doen omdat je het leuk vindt. En als het goed voelt, dan gá je ervoor. Klaar.”
Tot slot, Dirk heeft zijn oude Flits terug kunnen kopen. “Kunnen de kleinkinderen straks mooi in zeilen. Daar gaat het om!”
Foto is fan LAURA KEIZER |
| |
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
