| |
 |
22 desember om 22:37 |
| |
Rusteger faarwater
Su langsamerhaan begint alles wear un bitsje rusteger te wurden, de hersengolven komme in kalmer faarwater te recht. Ut aparte is alle keare wear dat ik onder druk feul kan skriëve, fan fersen tňt kollums.
Su skreef ik onder andere disse kollum, dy’t sinds ut oulopen weekend op de Frys literęre site Ensafh staat.
Ik públisear dy woarden hier nou ok:
Manderijntsje
Tussen geboarte en sterven leit ut leven. De enege sekerheid dy’t un mins bij syn geboarte het, is dat der oait un einde an syn ňf har leven komt. Klisjé en nyt su’n bitsje ok. Mar omdat ut klisjé is, sit der ok un allemachtegste groate kern fan waarheid in.
Ut binne twee intieme gebeurtenissen, węr’t noait hňrdes minsen bij anwesech binne. Teminsten at ut nyt om ekstremen gaat. Nŕ de geboarte en ut sterven is dat faak wel anders.
Bij un geboarte binne der talrike rituelen en gebrúken. In ut Frys ferskeen in 1984 ut boek met as titel ‘Om ’e wivedei hinne’, met as ondertitel kreambrûkmen yn ’e trije Fryslannen. De útgave ferskeen in 1984 bij de Koperative Utjowerij in Bňlsert en is fan N.M. Postema.
Ut is un prachtech boek met groate kulturele en etnografise waarde fan’e tradisjonele kraamgewoantes in’e 3 Fryslanen.
Foar lui dy’t mear wete wille over Friese fňlksgebrúken rond de geboarte en de frouwesňrch un abslúte anrader.
Ok bij ut overlijden fan un minsekyn komme der allemaal gebrúken en rituelen om’e hoeke siën.
Ik bin su langsamerhaan op un leeftyd dat ik su nou en dan teruchkyk. Foar de fúst wech herinner ik mij nňch dat der un jong buurmeiske fan mij overleed.
Dat fond ik as jonkje skokkend. Wat ik mij der nňch fan herinner is dat der bij de ouders fan Betty, de gerdinen dicht gingen. Op klaarlichte dach.
En toen Corrie syn ouwere broer naar de Algemene Begraafplaats fan Sneek brocht wurdde stond de hele Kerkhofslaan fan Sneek fol met militęren in’e houding. De echo fan’e salútskoaten dreun 60 jaar na dato nňch altyd na. Corrie syn broer was soldaat.
In ‘e tweede week fan desember dit jaar sat ik de maandachmňrrens achteran in ’e RK Sint Martinuskerk fan Sneek bij de Eucharistieviering fan un bekende Sneker: Theodorus Bernardus Poiesz, tweede generasy fan ut Sneker familybedriëf. Theo was gesegend met un flinke pňrsy Poiesz húmňr.
Na un prachtech leven ( Theo syn eigen woarden) kwam op 89-jarege leeftyd un einde an ut aards bestaan. Pastoar fertelde in syn overdenking dat Theo op syn sterfbęd nňch un mandarijntsje oppeuselde. Toen hij de frucht opeten had waren Theo syn laatste onsterfeleke woarden: ‘Su, dit sal foarlopech wel ut laatste weest hewwe…’
Theo ging slapen en is in syn slaap rustech wechgleden naar de Andere Kant.
Bron: https://www.ensafh.nl
=============================================
Nňch un opfallend ding ( mar heel goëd ferklaarber ) is, dat ik de oulopen 14 dagen amper an krantlezen toekwam. Ik bewaar de kranten dan tňt der un groate bult ontstaat.
Fanavend was ik alliennech thús en hew al dy ‘ouwe kranten’ bladside foar bladside deurweest. Met name de rouadvertęnsys slaan ik dan nyt over.
En fanmňrren met de loopgroep an ut draven weest, over de Groëne Dyk. Hearlek foar de anmaak fan de endorfine!
|
| |
