 |
|
|
|
 |
|
|
|
| |
 |
5 desember om 18:57 |
| |
Braan op ut Groatsaan
Simpelder kan de bovenstaande tekst nyt, is wel écht Snekers. Ut is 1 fan’e kaarten út un seary met Sneker taaleigen dy’t ik oait notearde.
Mar hoe wrang om ut fandaach fan heel dicht bij te maken. De winkel fan dňchterlief Piety, Sterk&sVeer, wurdde fanmňrren deur un ferwoestende braan troffen. Nyt su sear deur flammen mar deur roet en waterskade. Om un lang ferhaal kňrt te houwen: ut bovengedeelte fan’e saak is helemaal ferwoesd en de hele winkelfoarraad kan as ferloaren beskoud wurde.
Hoe nou ferder? Is fan latere sňrch. Gelukkech is der gyneen gewond raakt ňf andere persoanlek leed. Dat is ferrewech ut belangrykste.
VEERkracht!
Sit nyt over oans Veerkracht in! En ut is werklek onfoarstelber wat foar hartferwaremden reaksy’s we allemaal krije. Nyt allienech in woarden, mar ok in daden. Gyn één útsonderd, de héle groep ondernimmers as 1 blňk achter Sterk&sVeer. Hulde en dankberheid.
Ferder un diepe, un hele diepe búging foar al dy frijwillige (!!!) brandwearlui (m/f). Wat un professionals binne dat.
Geweldech!
Foto's binne fan Jan Douwe Gorter |
| |
|
4 desember om 19:27 |
| |
Dappere frouwen
Op 7 november fermeldde ik op myn digitale dachboek dat ik un indrukwekkend interview met 3 dappere/krachtege frouwen houwe mocht. Ok dat ik der later op teruch komme sú. Dat is dus fandaach, nadat ut artikel plaatst is in twee GrootMedia kranten.
Hierbij:
“We hoeven het niet alleen te doen” - Drie moeders vertellen over vertrouwen, veerkracht en de steun van Stichting Leergeld
In een rustige ruimte in Sneek zitten drie vrouwen tegenover me. Ze praten openhartig, soms met tranen, maar vooral met kracht. Over hun kinderen, hun leven, en over wat het betekent als er thuis te weinig is, maar er tóch gelachen wordt. Over de moed om hulp te vragen, en over de organisatie die daarin een verschil maakt: Stichting Leergeld.
Ze vertellen hun verhaal niet voor zichzelf, maar voor anderen. “We doen dit interview omdat we willen dat meer ouders weten dat Stichting Leergeld bestaat", zegt Mirjam (38). Dat ze niet bang hoeven te zijn om hulp te vragen. Want niemand hoeft dit alleen te doen.”
Een nieuw begin in Friesland
Claudia (49) kijkt even naar haar handen voordat ze begint te vertellen. “Tien jaar geleden besloot ik met mijn twee jongens opnieuw te beginnen in Friesland”, vertelt ze rustig. “We lieten veel achter en begonnen met weinig. Het waren zware jaren, maar stap voor stap bouwden we hier een leven op.”
Claudia vertelt over de tijd dat elke euro werd omgedraaid. “Ik zat in de bijstand, had schulden en moest puzzelen om rond te komen. Dankzij Stichting Leergeld konden mijn kinderen toch voetballen, kickboksen, gewoon kind zijn. Dat gaf lucht, letterlijk ademruimte. We konden weer vooruitkijken.” Ze glimlacht. “Mijn jongste voetbalt nu bij ONS Sneek, de oudste is inmiddels zelf voetbaltrainer. Allebei dankzij Leergeld. Ze hebben geleerd dat meedoen niet afhangt van geld, maar van kansen. En dat is een groot verschil.”
Een veilige haven
Ook Dafina (37) weet wat het betekent om helemaal opnieuw te moeten beginnen. Ze kwam jaren geleden met haar twee dochters vanuit het buitenland naar Nederland. “Ik wilde een toekomst voor mijn kinderen”, vertelt ze zacht. “Ik werk hard, regel veel zelf, maar soms lukt het gewoon niet. Dan is het zo fijn dat Leergeld er is.”
Ze vertelt over de school van haar dochters. “Toen er een schoolkamp was, zat er een brief bij: ‘Kun je het niet betalen? Dan hoeft het niet.’ Dat vond ik zó bijzonder. Geen oordeel, geen schaamte, alleen begrip. En als het echt niet lukt, bel ik mijn contactpersoon van Leergeld. Die zegt dan: ‘We regelen het.’ Dat geeft rust.” Ze lacht even. “Ik heb geleerd dat hulp vragen geen teken van zwakte is.
Integendeel, het is juist kracht. En ik wil dat andere ouders dat ook durven. Daarom doe ik mee aan dit interview. Om te laten zien: er is hulp, en het werkt.”
De stem van vele ouders
Mirjam verhuisde vier jaar geleden met haar twee zoons van Harlingen naar Sneek. “We wilden opnieuw beginnen, met een frisse start. In Harlingen maakte ik al gebruik van Stichting Leergeld, dus ik wist hoe belangrijk ze zijn. Hier heb ik me meteen weer aangemeld. Het geeft ruimte in je hoofd.”
Ze wil de stem zijn van ouders die het moeilijk vinden om over hun situatie te praten. “Er is zóveel verborgen armoede”, zegt ze. “Mensen denken dat het alleen in de grote stad speelt, maar ook hier in Sneek. Ouders die hun kinderen niet naar een club kunnen sturen, kinderen die niet mee kunnen op kamp. En die schaamte, dat zwijgen, dat breekt je. Daarom willen we met dit gesprek juist laten zien: vraag hulp, er is niets om je voor te schamen.”
De kracht van meedoen
Wat meedoen doet met een kind, weten ze alle drie uit ervaring. “Mijn dochter kreeg via Leergeld een nieuwe fiets”, vertelt Dafina trots. “Ze fietst nu zelf naar school en voelt zich net als de anderen. Dat lijkt iets kleins, maar het betekent alles.” Claudia knikt. “Mijn jongste werd uitgenodigd om bij ONS in de selectie te komen voetballen. Zonder Leergeld had ik de contributie nooit kunnen betalen. Nu heeft hij zijn plek gevonden, zijn passie. Dat gun je elk kind.” Mirjam vult aan: “Mijn oudste traint nu zelf een jeugdteam en volgt een cursus tot scheidsrechter. Hij heeft geleerd verantwoordelijkheid te nemen, en dat is goud waard. Als ik hem zie stralen langs de lijn, weet ik: dít is wat meedoen doet.”
Ze praten open over schaamte, over de blik van anderen. “Mensen zeggen soms: ‘Als je weinig geld hebt, waarom heb je dan een huisdier?' Of: 'Rook je?’, zegt Mirjam. "Maar ze begrijpen niet dat geluk ook in kleine dingen zit. Een huisdier kan het verschil maken tussen eenzaamheid en warmte.”
Claudia: “In kleine dorpen dacht ik vaak dat ik de enige was. Tot ik merkte dat mijn buurvrouw ook naar de voedselbank ging. Toen konden we samen lachen, tips delen, elkaar helpen. Dat schept een band. Armoede gaat niet alleen over geld, maar ook over uitsluiting. Niet mee kunnen doen doet pijn, maar erover praten heelt.” Dafina glimlacht voorzichtig. “Ik schaamde me vroeger. Nu niet meer. Ik wil dat andere ouders weten: het is oké om hulp te vragen. We hoeven het niet alleen te doen.”
Meer begrip, meer menselijkheid
Het gesprek raakt diepere lagen. Over begrip, over vooroordelen. “Iedereen kan in een situatie terechtkomen waarin het misgaat”, zegt Claudia. “Een scheiding, ziekte, verlies van werk, het kan iedereen overkomen. Dan is het belangrijk dat er mensen zijn die zeggen: kom, we helpen je weer op weg.”
De vrouwen zijn geen slachtoffers, maar overlevers. Ze praten niet in zelfmedelijden, maar in oplossingen. “Wij zijn niet zielig”, zegt Mirjam beslist. “We hebben het overleefd. En nu willen we anderen moed geven om ook hulp te zoeken. Want het is er. En het werkt.”
Top555: samen sterk met muziek en warmte
Hun verhalen raken aan iets groters: saamhorigheid. Precies dát is ook het hart van het gloednieuwe eindejaarsevenement Top555 in Theater Sneek
Top555 knalt het jaar uit. Drie dagen lang muziek, acties en verbinding, waarbij de opbrengst naar Stichting Leergeld gaat. “Muziek brengt mensen samen”, zegt initiatiefnemer Bram Nauta van de stichting Súdwest op syn bęst. “Het overstijgt leeftijden, dorpen en achtergronden. En met de Top555 willen we laten zien dat plezier en goed doen hand in hand kunnen gaan.” Tijdens de Top555 wordt live geschakeld met dorpen en steden in de regio, waar bewoners zelf acties organiseren om geld in te zamelen. Van playbackshows tot sponsorlopen, alles draait om betrokkenheid en samen iets betekenen.
“Dat zoveel mensen zich inzetten voor Stichting Leergeld ontroert ons”, zegt Claudia. “Want daardoor kunnen nog meer gezinnen geholpen worden. En dat is precies waarom wij meedoen aan dit interview: om bewustzijn te vergroten. Zodat geen kind wordt buitengesloten.”
Als het gesprek ten einde loopt, is het even stil. De drie vrouwen glimlachen, een beetje verlegen, maar met rechte rug. “Stichting Leergeld geeft meer dan geld”, zegt Claudia tot slot. “Ze geven hoop.” |
| |
|
3 desember om 13:58 |
| |
Rabofers
Elk kwartaal, en dat doën ik al un antal jaren, públisear ik in ut magazine fan'e Rabobank, 'Rabo & Co' un tweetalech fers in ut Frys en Hollaans. Dy fersen skriëf ik dan bij un lezersfoto. Diskear was ut un fers bij ut Katliker Skar.
Hier is ut fers goëd leesber:
Kronkelpad door het Ketliker Skar
de lucht, zwaar van wolken,
houdt de adem in – zó stil! –
berken staan roerloos
kronkelt het smalle pad
tussen goudbruine grassen
door het Ketliker Skar
met de zon glijdt het laatste licht
dooft zacht het oude jaar
en wijst een weg naar morgen
waar hoop opnieuw begint
Kronkelpaad troch it Ketliker Skar
de loft, swier fan wolken,
hâldt de siken yn -sá stil!-
bjirken stean űnferweechlik
kronkelt it smelle paad
tusken goudbrúne gerzen
troch it Ketliker Skar
mei de sinne glidet it lęste ljocht
dôvet sęft it âlde jier
en wiist in wei nei moarn
węr’t hoop op ’e nij begjint
|
| |
|
2 desember om 20:28 |
| |
Thierry Kamminga
'De Andere Kant begon steeds meer aan hem te trekken...'
J.K.B.
Fanmňrren, in alle froegte, is un bysondere Sneker op reis gaan naar dy Andere Kant.
Dat doët ferdryt, want dy laatste reis begon feulste froech.
Later komt ik teruch op Thierry syn leven.
Foto is fan Laura Keizer en is in desember 2022 nomen.
|
| |
|
1 desember om 21:01 |
| |
Op onbekende plakken
'k Skreef ut al earder: As sjoernalist kom ik op un heel soad plakken dy't foar un soad minsen in ut 'ferbňrgene' bliëve. Fanmiddach had ik wear un moai interview.
Dęr maakt ik bovenstaande foto. Foar de rest laat ik jum moai in ut 'ongewisse'.
Maak der mar wear un moaie desembermaand fan. |
| |
|
|
|
|
 |
|
|
|
|
